பதின்மப் பக்கங்கள்

கடந்த நாட்களின் டைரியை புரட்டிப் பார்ப்பதென்பது எப்போது கண்களில் நீர் வரவைக்கக் கூடியதாகவே இருக்கிறது.அது நெகிழ்ச்சியால் வருவதாகதோ அல்லது நாம் இழந்து மறந்திருந்தவற்றை நினைவூட்டுவதாலோ இருக்கலாம்.அப்படிப்பட்ட ஒரு வாய்ப்பைத் தந்த கண்ணகி அவர்களுக்கு நன்றிகள் பல.

பதின்மங்கள் மனதின் பசுமரத்தாணிகள்..
என் வாழ்வில் அவற்றின் தொடக்கப் பக்கங்கள், எதிலும் முதல் இடத்திலேயே இருக்க வேண்டும் என்ற வெறியைக் கொண்டே இருந்திருக்கின்றன. நான் பள்ளிக்குப் போகாத ஒரு நாளில் என் வகுப்பில் அறிவிக்காமல்,ஒரு கட்டுரைப் போட்டி நடந்து விட்டது என்பதை அறிந்து ஆசிரியரிடம் அடம்பிடித்து அடுத்த நாளில் அப்போட்டியில் கலந்து கொண்டேன் என்றால் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள் வெற்றி மீதான என் வெறியை.

அந்நாட்களில் வாழ்ந்த்து கிராமத்தில் தான் என்றாலும் என் எல்லை
எங்கள் வீட்டு காம்பவுண்ட் சுவரோடே முடிந்திருந்தது.பொங்கலுக்கு தோட்டத்துக்குப் போவதைத் தவிர அக்கிராமத்தில் என்னை அவ்வயதில் ஏதும் ஈர்க்கவில்லை. அக்காக்களுக்கும், அண்ணாக்களுக்கும் இடையிலேயே இருந்ததால்பெரிதாய் நட்புகளும் கிடைக்கவில்லை. நீட்டப்பட்ட சில நட்புக் கரங்களையும் நான் மறுதலித்த உண்மை சுடுகிறது இப்போது.


சில ஆண்டுகளில் நகர்ந்தது வாழ்க்கை குவார்ட்டர்ஸ்க்கு.அருமையான நிலாக் காலங்கள் அவை.ஒரு பகுதியில் இருக்கும் அனைத்து பிள்ளைகளும் ஒரு தாய் மக்களாய் உணர்ந்த நாட்கள்.அனைத்து அப்பாக்களும்,அம்மாக்களும் சகோதர பாசத்துடன் சுற்றி வந்த வேளைகள். என்னைப் பற்றி மட்டுமே எப்போதும் எண்ணிக் கொண்டிருந்த எனக்கு மற்றவரும் மனிதர்தான்,அவர்களுக்கும் கஷ்டங்கள் உண்டு என உணர்த்திய இடம் அது. பாலுக்கு சர்க்கரை இல்லாததுதான் வாழ்வின் மிகக் கொடுமை என நினைத்துக் கொண்டிருந்த எனக்கு, கூழே கிடைக்காதவர்களும் இவ்வுலகில் இருக்கிறார்கள் என்ற ஞானத்தை தந்த போதிமரம் அது.சிறுவர்களாலும் சாதிக்க முடியும் என உணர்த்திய நாட்கள் அவை.

ரக் ஷா எனும் எங்கள் சிறுவர் அமைப்பைத் தோற்றுவித்து அப்பகுதியில் பலப்பல செயல்களைச் செய்து கொண்டிருந்தோம். அந்நாட்களில் மார்கழி மாதக் காலைகள் அதிகாலை 3 மணிக்கே விடியும்.அங்கிருந்த ராமர் கோயில் அர்ச்சகருக்குத் தெரியும் முதல் பூஜைக்கே நாங்கள் அனைவரும் ஆஜராவோம் என்று.பிரசாதம் தயாரிப்பு முதல் அதைக் காலி செய்வது வரை அனைத்திலும் முண்ணனி நாங்கள் தான்.வீதி அடைக்கும் கோலமிடுவதும்,பொங்கல் நாட்களில் அம்மாக்களிடம் அடம் பிடித்து வீதியில் பொங்கல் வைக்க சொல்வது என ஆன்மீகத்திலும் குறை வைக்கவில்லை நாங்கள்.


தோட்டம் சூழ்ந்த வீடுகள் அவை.அனைத்து வீட்டுத் தோட்டப் பாராமரிப்பும் எங்கள் கையில் தான்.ஒவ்வொரு வாரமும் ஒரு வீட்டுத் தோட்டம் எனப் பாரமரிப்பு நடக்கும்.அந்நாட்களில் நாங்கள் பார்த்த பாம்புகள்,பல்லிகளின் எண்ணிக்கை இன்றும் எண்ணி முடியாது.எங்கள் அமைப்பின் முக்கியச் செயல்களில் இன்றும் மனதில் நிற்பது மரம் நடுதலும்,வயதான ஆதரவற்றவர்களுக்கு உதவுதலும்.சில சமயங்களில்,அப்பா அம்மாக்களின் புது உடைகளும் ஆதரவற்ற வயதானவர்களுக்குத் தாரை வார்க்கப்படும்.

அப்பகுதியில் நாங்கள் ஒவ்வொருவரும் விளையாட்டாய் நட்டுப் பெயரிட்ட‌ மரங்களை பார்க்கையில் கண்ணீரோடு நிழலாடுகிறது பள்ளியிறுதியில் நாங்கள் இழந்த நண்பன் செந்தாமரை செல்வனின் முகமும்,சில ஆண்டுகளுக்கு முன் ஒரு துரதிஷ்ட நாளில் இழந்த நண்பன் பாண்டியனின் முகமும்.

பதின்மங்களின் இறுதியில் எங்கள் நண்பர் குழாமில் ஏறத்தாழ அனைவருக்கும் மேற்கல்விக்காக வெளியூர் பயணப்பட வேண்டிய தேவையும்,சில அப்பாக்களுக்கு பணி மாறுத‌லும் வர, நனவுகளாயிருந்த எங்கள் நாட்களைக் கன‌வுகளாக்கி மனதினுள் பூட்டி கால வண்டியில் பயணத்தை தொடங்கிவிட்டோம்.

.