உனைப் பிரியும் வேளையிலே

என்ன சொல்வது என்று தெரியவில்லை..
அதை எப்படிச் சொல்வதென்றும் தெரியவில்லை..
அன்புத் தோழனாய் ..ஆசைச் சகோதரனாய்…
கண்டிக்கும் தந்தையாய்… கற்றுத்தரும் ஆசிரியனாய்
பரவசமாய்….அரவணைத்த….நீ பிரிவதை..



தேடினேன்..தேடினேன்..தமிழ் சொற்கள் அனைத்தையும்..
உன்னைப் பிரியும் துயரை வெளிப்படுத்த...
பின்னர் தான் தெரிந்து கொண்டேன்...
தங்கத் தமிழ் அல்ல...தரணியின் எம்மொழியும்
அத்துயர் வார்த்தைகளைக் கொண்டிருக்கவில்லையென்று..



அன்பைப் பகிர்ந்தோம் ..மகிழ்ந்தேன்
அரவணைப்பைப் பகிர்ந்தோம்....அதிசயித்தேன்
நட்பைப் பகிர்ந்தோம்..ஆரவாரித்தேன்
இப்பொழுது பிரிவை பகிரச் சொல்கிறாயே…என் செய்வேன்?



இந்நிமிடம்.. நம் நட்பின் ஆழம் என்னை நடுங்க வைக்கிறது
மரணத்திலும் மேலான துக்கம் எனப் பறைசாற்றுகிறது
பிரிவின் கொடுமை உன்னைப் பிரியும் போதுதான் புரிகிறது..
சிரித்துப் பேசும் நிமிடங்களைப் பறித்துக் கொள்ளப் போகிறாயா?



"ஆஹா"என்றேன் உன்னைப் பார்க்கும் போது..
"அய்யோ"என்றேன் உன்னை விலகும்போது..
இனி "அய்யோ"க்கள் தான் என் வாழ்விலா?
"ஆஹா"க்கள் நிலைக்க வழியே இல்லையா?



இப்போதும் நான் வழி அனுப்ப வரவில்லை..
நீ செல்லும் வழிபார்த்துப் பூத்திருக்க வந்தேன்..
நீ திரும்ப வருவாய் என எதிர்பார்த்திருக்க வந்தேன்..




(பிளாக்ல இவ்ளோ எழுதிட்டு ஒரு கவிதை எழுதலின்னா எப்படிங்க?.அதனால நானும் எழுதிட்டேன்..படிச்சிட்டு திட்டுங்க.ஆனா ப்ளீஸ் ...இதை கவிதை இல்லைன்னு மட்டும் சொல்லிடாதீங்க:))

.